ผมคิดว่าเรื่องราวหลายๆอย่างทุกคนน่าจะรู้กันอยู่แล้วแต่ว่าผมได้ ringside experience(ประสบการณ์ติดขอบเวที) จากการไปทำสิ่งนี้มันทำให้จำได้ไม่ลืมเลยล่ะ ผมเพึ่งวิ่งเทรลครั้งแรกในชีวิตจบระยะ 20k แต่ระยะจริงแค่ 18.5k ด้วยเวลา 5 ชั่วโมง 27 นาที ตอนสมัคร PYT วิ่งได้ระยะมากที่สุด ~12km วิ่ง 10km ยังใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆอยู่เลย ไม่รู้คิดอะไรชวนมิวแล้วก็เพื่อนอีก 2 คนไปวิ่งเทรล 20km ปลายปีกันแบบงงๆ ประมาณว่า “มึงไปกูไป” moment เลย และนี่คือ x สิ่งที่ผมได้รับจากการไปทำสิ่งนี้มา
จุดเริ่มต้นยากเสมอ
จากจุดปล่อยต้นออกมานิดเดียวจะเป็นทางคอนกรีตที่ชันมากๆๆเดินขึ้นแล้วร้าวข้อเท้าถึงน่องเลย เหลือบมองนาฬิกา HR ไป Zone 4 ผมคิดในใจยังไม่พ้นกิโลแรกก็เหนื่อยขนาดนี้แล้วหรอ ยังเหลืออีกตั้ง 17 กิโลจะรอดมั้ยเนี่ย พี่ๆที่เดินมาข้างๆบอกขับมอไซยังเหนื่อยเลยทางแบบนี้ แต่พอทนไปได้สักพักร่างกายน่าจะเริ่มชิน จุดชันสุดของสนามอยู่ที่หลังกิโลที่ 11.3 กลับรู้สึกว่าง่ายกว่าตอนแรกๆซะอีก สิ่งนี้ทำให้ผมมองย้อนไปตอนออกกำลังกายแรกๆ วันแรกมันยากมากเลย แต่พอทำไปเรื่อยๆทุกวันนี้ออกหนักกว่าวันแรกมากๆ แต่ความรู้สึกคือไม่ยากเท่ากับวันที่เริ่มวันแรก
ทักษะแต่ละอย่างทดแทนกันไม่ได้
ถึงแม้ว่าผมจะจบไตรกีฬา มา 2 ครั้ง และวิ่งเป็นประจำสม่ำเสมอในช่วง 10 เดือนที่ผ่านมาแต่ว่าผมเคยไปซ้อมเทรลจริงจังแค่ 1 ครั้งก่อนไปเจองานจริงๆ วันแข่งจริงรู้สึกได้เลยว่ากล้ามเนื้อที่จำเป็นต้องใช้ในการขึ้นและลงเขาไม่ได้ถูกฝึกมาแม้แต่น้อยเลย ตอนเดินขึ้นร้าวตั้งแต่ข้อเท้าไปถึงน่อง ตอนเดินลงสะท้านเข่าสุดๆ เหลือแต่หัวใจที่ยังพาให้จบ race นี้ได้แบบ strong แต่จนตอนนี้ผ่านมา 2 วันเต็มๆยังปวดกล้ามเนื้ออยู่เลย ฟิตร่างกายหนึ่งแบบ ไม่ได้แปลว่าพร้อมสำหรับทุกแบบ
ถ้าเราไปถูกทางถูกวิธีเราก็จะถึงจุดหมายแต่ว่ามันมี cutoff นะ
หลังกิโลเมตรที่ 11.3 เข้าสู่ชั่วโมงที่ 3 ของ race ผมไม่เคยวิ่งยาวขนาดนี้มาก่อนเลย เบื่อ เหนื่อย ง่วง เข้ามาเต็มที่แต่ก็คิดว่า เดินตามริบบิ้นไปเรื่อยๆ อย่าหยุด อย่าช้าเกิน เดี๋ยวก็ถึง ก็เหมือนเก็บเงินวันละบาทสุดท้ายถึงเป้าหมายได้ แต่ในสนามจริงมีเวลา Cutoff และในชีวิตจริงก็มี “ขีดจำกัด” ของเวลา/พลัง/โอกาสเหมือนกัน
ปีหน้าเจอกัน PKS30
